DROZDOWO

      Drozdowo to wieś malowniczo położona na terenie Łomżyńskiego Parku Krajobrazowego Doliny Narwi, około 8 km na wschód od Łomży. Gospodarstwa są tu rozrzucone na pagórkowatym terenie morenowym, graniczącym od południa z rozległymi łąkami, stanowiącymi obszar zalewowy Narwi.

    Pierwsze wzmianki o Drozdowie pochodzą z 1417 roku, kiedy to książę Janusz Starszy nadał 30 włók w Drozdowie Stanisławowi z Zakliczewa herbu Modzele, którego potomkowie przyjęli nazwisko Drozdowski. Ostatni męski potomek rodu, Tomasz, zmarł w 1742 roku, a wieś Drozdowo drogą małżeństw przeszła w ręce Hrehorowiczów, a następnie Burskich. W roku 1786, na mocy intercyzy ślubnej Franciszka Saryusz Lutosławskiego i Antoniny Burskiej, część majątku, tzw. Drozdowo Górne, stało się własnością Lutosławskich. Drozdowo Dolne, w roku 1799, nabył od Burskich Kazimierz Godlewski, mąż wdowy po Franciszku Lutosławskim, Antoniny. Majątek ten przeszedł potem w ręce rodziny ich córki, Trzeszczkowskiej, a następnie był własnością Chludziewiczów, od których odkupił go Franciszek Lutosławski w 1866 r.

    Od 1864 roku w Drozdowie produkowano piwo, które dzięki świetnej wodzie i dobrym fachowcom szybko zyskało rozgłos. W 1867 roku piwo drozdowskie otrzymało brązowy medal na wystawie rolniczej w Warszawie. W 1873 roku na międzynarodowej wystawie w Wiedniu i w roku 1874 w Warszawie uzyskało złote medale, co dawało "wejście" na rynki Królestwa Polskiego oraz zagraniczne. Produkcja rozwijała się. W 1876 roku piwo drozdowskie otrzymało wielki złoty medal na wystawie przemysłowej w Filadelfii, a dwa lata później I nagrodę i złoty medal na analogicznej wystawie w Paryżu. Najbardziej cenione było piwo marcowe, sprzedawane w charakterystycznych stożkowatych butelkach. Z dawnej świetności browaru pozostały tylko ogromne piwnice i resztki rozpadających się murów.

    Przy rozbudowie browaru w 1879 roku znaleziono stare cmentarzysko. Odkryte tam szkielety leżały jedne na drugich a między nimi resztki jakby małych noży całkowicie przeżartych przez rdzę i mnóstwo paciorków: gładkich, szklanych białych, niebieskich i zielonych oraz glinianych. Znalezione paciorki nie miały regularnych kształtów, a na każdym wyrzeźbionych było 6 listków. Ich wielkość wahała się od 5 do 10 mm w przekroju. Prócz tego wszystkiego znaleziono również srebrny pierścionek. W 1880 roku na górce za dzisiejszym cmentarzem wykopano urnę z czerwonej gliny wypełnioną palonymi kośćmi. Pisze o tym obszerniej A. Budziński w publikacji pt. "Ziemia Łomżyńska" nr 5 z 1993 roku.

    Niestety, Drozdowo leżało na linii frontu zarówno w czasie I, jak i II Wojny Światowej. Już po I Wojnie zniszczenia były tak duże, że ani majątek, ani browar nigdy nie wróciły do swojej świetności. Opis wydarzeń z czasu wojny 1920 roku można przeczytać w książeczce Izabeli Lutosławskiej - Wolikowskiej
pt. "Bolszewicy w polskim dworze".
We wrześniu 1939 roku Drozdowo zajęła Armia Czerwona. Dwór opustoszał. Wielu ludzi ze wsi deportowano do ZSRR. Potem przyszli Niemcy i znowu Armia Czerwona. Po wyzwoleniu mieszkańcy Drozdowa zajęli się głównie warzywnictwem.

    Lutosławscy, a potem Maria z Lutosławskich Niklewiczowa dotrwali w Drozdowie do 1979 roku.

      Obecnie w Drozdowie jest kościół, cmentarz, szkoła podstawowa, poczta, trzy sklepy, bar, dwór Stanisława Lutosławskiego, w którym mieści się Muzeum Przyrody, Dyrekcja Łomżyńskiego Parku Krajobrazowego Doliny Narwi oraz remiza Ochotniczej Straży Pożarnej.

do góry

Projekt pierwotny strony powstał dzięki design:::iris

Obecnie wszelkie uwagi proszę zgłaszać do Olgierda Witkowskiego