LUTOSŁAWSCY

   Kliknij, aby obejrzeć Drzewo Genealogiczne Rodziny Lutosławskich.

      Od 1786 roku, czyli od ślubu Franciszka Lutosławskiego, syna Jana, z Antoniną Burska, gniazdem rodzinnym łomżyńskiej linii rodu Lutosławskich było Drozdowo. Ród ten pochodził z sieradzkiego i pieczętował się herbem Jelita.

      Synem Franciszka i Antoniny Lutosławskich był Wincenty Jakób (1793 - 1855). Był absolwentem Szkoły Prawa i Administracji. Początkowo gospodarował w Rembielinie i niemal do końca życia był członkiem Rady Parafialnej w Chorzelach. Po ślubie z Józefą Grabowską osiadł w Drozdowie. Mieli czworo dzieci:

Edwarda (1816 - 1867), właściciela Rembielina, ożenionego z Celiną Gawrońską ze Szławant,
Zofię Józefę ur. w 1819 r., która wyszła za Franciszka Grabowskiego z Dobratycz,
Emilię Antoninę, ur. w 1820 r. późniejszą Mieczysławową Gawrońską
oraz
Franciszka Dionizego (1830 - 1891), dziedzica Drozdowa.

      Wincenty Jakób był szczerym patriotą. Gospodarował zmagając się stale z brakiem gotówki i kiepskim zdrowiem, jednak ogromnie dbał o wykształcenie swych dzieci. Zachowane listy do najmłodszego z nich, Franciszka, świadczą o tym niezbicie.

      Franciszek Dionizy, absolwent Instytutu Agronomicznego w Marymoncie, człowiek niezwykle inteligentny, energiczny i pracowity, objął majątek po śmierci swego ojca w 1855 r. Wprowadził nowoczesne metody gospodarowania, poznane na studiach i praktykach w Polsce i za granicą, rozwinął mleczarstwo i zbudował browar, z którego piwo otrzymywało najwyższe nagrody na wystawach światowych. W ciągu kilku lat doprowadził Drozdowo do rozkwitu, który pozwolił na wykształcenie sześciu wybitnych synów. Był fundatorem kościoła w Drozdowie.
Z małżeństwa z Marią Szczygielską urodziło się dwóch synów: Wincenty i Stanisław.
Z poślubioną po śmierci Marii, jej siostrą Pauliną dorosłości doczekało czterech synów: Marian, Jan, Kazimierz i Józef.

      Wincenty Lutosławski (1863 - 1954) był najstarszym synem Franciszka i Marii ze Szczygielskich. W 1885 r. uzyskał na Uniwersytecie w Dorpacie stopień kandydata w zakresie chemii, a w 1886 r. w zakresie filozofii. W 1887 rozpoczął studia nad Platonem i uzyskał magisterium z filozofii. Następnie pracował w Moskwie, Londynie i Kazaniu, gdzie dostał docenturę na Uniwersytecie i w Hiszpanii. W 1899 r osiedlił się z rodziną na kilka lat w Krakowie, gdzie wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim. Ich dom był miejscem spotkań literatów, artystów i działaczy narodowych. Wincenty Lutosławski stał się aktywnym członkiem Ligi Narodowej, założył Koło Filaretów oraz pismo Eleusis stowarzyszenia Eleuteria. Prowadził niesłychanie aktywne życie naukowe i pedagogiczne. Jeździł z wykładami niemal po całym świecie. W 1913 r założył tzw. Kuźnicę w Chateau Barby we Francji, z której korzystało wielu rodaków. W czasie Traktatu Wersalskiego opracowywał ekspertyzy dla delegacji polskiej. Po zakończeniu wojny został profesorem na Uniwersytecie Wileńskim. Po przejściu na emeryturę, po krótkich pobytach w różnych miejscach i krajach, osiadł w Krakowie, gdzie jeszcze w latach 1946-48 wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim.
      Z małżeństwa z hiszpańską poetką, Sofią Casanovą, Wincenty Lutosławski zostawił trzy córki: Marię (1888 - 1979), która wyszła za Mieczysława Niklewicza, Izabelę (1889 - 1972), zamężną z Romualdem Wolikowskim oraz Halinę (1897 - 1989) późniejszą Czesławową Meissnerową. Z drugiego związku, z Wandą Peszyńską, urodził się syn Wincentego Tadeusz (1913 - 1998), który w czasie wojny przezwał się na Aleksandra Jordana i tak pozostał, oraz córka Janina (1922 - 2006), doktor filologii angielskiej.

      Stanisław (1864 - 1937) - skończył studia rolnicze w Halle i po śmierci ojca objął prowadzenie majątku drozdowskiego. Ożeniony z Marią Jabłońską, mieszkał w Dolnym Dworze, dzisiejszym Muzeum Przyrody. Rozwijał działalność społeczną. Założył w Łomży średnią Szkołę Handlową (1906) i Syndykat Rolniczy, był działaczem organizacji ziemiańskich, m. in. stał na czele Łomżyńskiego Oddziału Banku Ziemian i Łomżyńskiego Oddziału Związku Ziemian. W Drozdowie zorganizował ochronkę dla dzieci w wieku przedszkolnym i przyczynił się do budowy szkoły. Był prezesem Rady Parafialnej w Drozdowie. Obdarzony praktycznym zmysłem prowadził w kierowanych przez siebie instytucjach racjonalną i pożyteczną działalność.

      Marian (1871 - 1918) - inżynier mechanik po politechnice w Rydze, uzyskał też dyplom inżyniera elektryka na politechnice w Darmsztadzie - zainstalował pierwszą niewielką elektrownię dla bloku domów w Warszawie, wprowadzał nowe techniki elektrotechniki jak np. prąd trójfazowy, założył fabrykę kas ogniotrwałych "Grafit", w 1900 r. zainstalował, pierwszą w kraju, elektrownię napędzaną silnikiem spalinowym Diesla dla zespołu hotelu Bristol. Pisał artykuły i wykładał elektrotechnikę w Szkole Mechaniczno - Technicznej H. Wawelberga i S. Rotwanda. W 1902 r. założył biuro techniczne rozszerzając swoją działalność na budownictwo, w szczególności żelbetnictwo. Budował stropy żelbetowe w Warszawie, potem pierwszy dom takiej konstrukcji przy ulicy Solec, kościół św. Zbawiciela w Wilnie, i wiele innych. W tej dziedzinie również prowadził wykłady i kursy, a także publikował artykuły.
      Marian Lutosławski był zapalonym społecznikiem. Oprócz działalności w Stowarzyszeniu Techników i innych organizacjach zawodowo - gospodarczych, był m.in. współtwórcą Macierzy Szkolnej i działaczem Narodowej Demokracji, był jednym z inicjatorów założenia Komitetu Obywatelskiego i Polskiego Komitetu Pomocy Sanitarnej na początku I wojny światowej. W 1915 r. został delegowany jako pełnomocnik Centralnego Komitetu Obywatelskiego i PKPS do Moskwy. Organizował tam pomoc dla ludności polskiej wysiedlanej z Kongresówki, polskie szkoły, warsztaty, szpital, ośrodki pomocy i opieki, a w późniejszym czasie powrót ludzi do kraju. W 1918 r. Marian został aresztowany pod zarzutem działalności kontrrewolucyjnej i rozstrzelany bez sądu.
      Z małżeństwa z Marią Zielińską zostawił dwóch synów Franciszka i Zbigniewa oraz dwie córki Hannę późniejszą Andrzejową Zalewską oraz Zofię.

      Jan (1875 - 1950) doktor nauk rolniczych po studiach w Rydze, Lipsku i Halle. W latach 1906 - 1907 był redaktorem Przeglądu Rolniczego. Następnie gospodarował w swoim majątku Pączkowizna (dzisiejsze Czaplice). Od początku XX w. aktywnie pracował w Towarzystwie Rolniczym w Łomży, wygłaszając referaty i udostępniając swój księgozbiór dla propagowania wiedzy rolniczej. W 1910 r. Jan Lutosławski objął redakcję Gazety Rolniczej, tygodnika poświęconego technice, produkcji rolniczej i obronie interesów gospodarczych ziemian, a także zapoznającego czytelników z osiągnięciami światowego rolnictwa. Po II wojnie światowej opracowywał zagospodarowanie Ziem Odzyskanych, od czego go jednak szybko odsunięto, a wiele jego mądrych postulatów nie doczekało się realizacji. Z małżeństwa z Wandą z Krybut Daszkiewiczów, I voto Adamową Woyzbunową, miał syna Szczęsnego Bogdana, który zginął w Oświęcimiu zostawiając dwoje dzieci.

      Kazimierz (1880 - 1924) - doktor medycyny i św. Teologii, lekarz, pedagog, ksiądz, współtwórca Harcerstwa Polskiego, autor Krzyża Harcerskiego, poseł na Sejm w Niepodległej Polsce. W czasie pobytu w Anglii w 1904 r. zapoznał się z ideałami ruchu skautowego tworzonego przez gen. Roberta Stephensona Smytha Baden - Powella. Po powrocie do kraju pracował nad przystosowaniem poznanych zasad dla potrzeb młodzieży polskiej. Współpracował ściśle ze swymi przyjaciółmi Olgą i Andrzejem Małkowskiemi. Swoje podręczniki i artykuły dla harcerzy podpisywał jako x. Jan Zawada, Instruktor skautowy, Kapelan skautów lub Kapelan obozowy. W 1906 r. jako rekonwalescent po przebytej gruźlicy w Zakładzie dr Tarnawskiego w Kosowie założył dla dzieci kuracjuszy tzw. wakacyjną drużynę "Dzieci Kosowskich" W 1907 roku Kazimierz Lutosławski wspólnie z ks. Janem Gralewskim zorganizował czteroletnie Ognisko Wychowawcze Wiejskie w Starej Wsi pod Nowomińskiem. W programie szkoły było dużo elementów pracy skautowej, a celem jej było wykształcenie dzielnych obywateli Polski i kościoła katolickiego. W czasie wakacji 1911 roku, przebywając w Drozdowie, założył dwa zastępy "Kruki" i "Czajki" zrzeszające dzieci z rodziny Lutosławskich i ich przyjaciół. Członkowie tych zastępów dali początek zastępom tworzonym w Warszawie przy szkole E. Konopczyńskiego i późniejszej drużynie im. księcia Józefa Poniatowskiego.
      Po święceniach kapłańskich otrzymanych we Fryburgu w Szwajcarii został prefektem szkół warszawskich i z wielką energią oddał się pracy w harcerstwie. Pięknie śpiewał, był świetnym mówcą i zawsze miał mnóstwo pomysłów więc trudno się dziwić, że młodzież patrzyła w niego jak w tęczę, a propagowana przez niego praca nad sobą owocowała wspaniałym pokoleniem dzielnych Polaków. Ksiądz Lutosławski działał w harcerstwie do czasu konferencji zjednoczeniowej, w dniach 1-2 listopada 1918 roku, w czasie której wszystkie organizacje harcerskie z zaboru pruskiego, Małopolski, Rusi i Rosji, Królestwa Kongresowego i Litwy złączyły się w Związek Harcerstwa Polskiego. Współpracował nad projektem statutu ZHP.
      Na tejże konferencji zatwierdzono Krzyż Harcerski jego projektu, nadawany już od 1913 r. skautom warszawskim. Ksiądz Kazimierz Lutosławski był niewątpliwie jednym z głównych ideologów ruchu skautowego w Polsce. Charakterystyczne dla polskiego harcerstwa były idealizm, poświęcenie, służba narodowi połączona z zabawą, ćwiczeniami fizycznymi i koleżeństwem. Od 1919 roku ksiądz Lutosławski poświęcił się pracy politycznej jako poseł na Sejm Ustawodawczy. W dniu 5 stycznia 1924 roku w wyniku ciężkiej szkarlatyny odszedł na Wieczną Wartę.
       Z okazji 70 rocznicy śmierci ks. Kazimierza Lutosławskiego, w dniach 14 - 18 stycznia 1994 r. odbył się I Zlot Dh. Szarego, podczas którego, staraniem 36. Łomżyńskiej Harcerskiej Drużyny Pożarniczej "Wigilowie" im. Mariana Wojciecha Śmiarowskiego - Rawicz, wraz z działającej przy niej Poczcie Harcerskiej 101 Łomża, wmurowano na płycie grobowej księdza kopię Krzyża Harcerskiego, drugą zaś przekazano do Muzeum Przyrody w Drozdowie. W imprezie wzięło udział 14 drużyn harcerskich z Hufca Ziemi Łomżyńskiej i Hufca w Kolnie.
       Od 1995 roku. w pierwszy weekend marca, odbywają się coroczne Zloty Druha Szarego dla uczczenia Jego kolejnych rocznic urodzin, a z każdym rokiem bierze w nich udział, oprócz Harcerstwa Łomżyńskiego, coraz więcej drużyn z różnych stron Polski; między innymi z Wrocławia, Otwocka, Łochowa, Ostrowca Świętokrzyskiego, Radomska, Skawiny, Stalowej Woli, Krakowa, Siemiatycz, Golubia-Dobrzynia, Mrągowa, Gdańska, Zambrowa, Kolna, Długoborza itd.
       Organizator i komendant kolejnych Zlotów, hm. Henryk F. Karwowski HR zgromadził wiele materiałów dotyczących życia i działalności Kazimierza Lutosławskiego i z niezwykłym zapałem popularyzuje postać twórcy Krzyża Harcerskiego oraz idee pracy skautowej.
       W jego Rozkazie specjalnym L.2 z 4 marca 1995 r. do uczestników II Zlotu Druha Szarego czytamy m.in. o zawołaniu "Czuwaj"

„czuwajcie przede wszystkim sami nad sobą, abyście nie byli winni życia bez celu i sensu; czuwajcie nad tym, aby wasza harcerska godność i przyrzeczenie jakie złożyliście, jaśniały szczerym blaskiem; czuwajcie w służbie Bogu i ojczystego kraju, który was wydał i któremu wszystko zawdzięczacie; czuwajcie i nieście zawsze chętną pomoc bliźnim i potrzebującym”

      Podczas V Jubileuszowego Zlotu dh. Szarego, który odbył się w dniach 6 - 8 marca 1998 roku w Szkole Podstawowej w Drozdowie zainaugurowano obchody 80-lecia krzyża harcerskiego jako odznaki ogólnopolskiej. Miejsce spotkań - hol szkolny udekorowany był w tablice dot. rodu Lutosławskich, dh. Szarego i sponsorów. 

Druhny i Druhowie!
Wszystkich, którzy noszą Krzyż Harcerski, bez względu na przynależność organizacyjną, zapraszam do udziału i współtworzenia kolejnych Zlotów odbywających się w pierwsze weekendy marca.
Wszelkie niezbędne informacje o programie, zadaniach przed rajdowych, obowiązujących dokumentach, są w każdej chwili dostępne - prześlę je drogą internetową lub tradycyjną pocztą.
To tylko dzięki wielkiemu zapałowi wielu z Was i tylko dzięki Wam, Druhny i Druhowie i Waszej wielkiej determinacji i zaangażowaniu, Zloty te od 2008 roku stały się OGÓLNOPOLSKIMI!!!

Serdecznie pozdrawiam

                   – z błękitnym niebem ! – Czuwaj !

                               hm. Henryk F. Karwowski HR

e-mail: ph.zhp101lomza@onet.eu   lub  zlot.szarego@wp.pl 

adres Skr.poczt.78
18-400 Łomża 1

tel. kom: 693 182 997  


      Józef (1881- 1918) - z wykształcenia rolnik i filozof - działacz narodowy i społeczny w organizacjach ziemiańskich i ludowych. W latach 1908-1915 administrował Górnym Drozdowem i browarem. Brał aktywny udział w życiu kulturalnym i społecznym łomżyńskiego. Organizował przedstawienia, prowadził kursy rolnicze propagując spółdzielczość. W lecie 1915 roku został zmuszony do opuszczenia Drozdowa. Dołączył do swych braci w Moskwie i został przedstawicielem Centralnego Komitetu Obywatelskiego w Riazaniu. Aresztowany w kwietniu 1918 r. został rozstrzelany 5.IX.1918 r. Z małżeństwa z Marią Olszewską miał trzech synów: Jerzego, Henryka i późniejszego znanego kompozytora - Witolda.

      Tych sześciu braci Lutosławskich działających w różnych dziedzinach łączyło ogromne umiłowanie Kraju czemu dawali świadectwo całym swoim życiem.

do góry

Projekt pierwotny strony powstał dzięki design:::iris

Obecnie wszelkie uwagi proszę zgłaszać do Olgierda Witkowskiego